तेरडा

आजोबांच्या म्हणजे अण्णांच्या मांडीत बसून शंभुराजे आजोबांनी सांगितलेली गोष्ट मन लावून ऐकत होते. शंभूराजे म्हणजे तीन-साडेतीन वर्षाचा छोटा शंभू! त्याचं खरं नाव शुभम् पण शंभूच म्हणायचे सगळे त्याला . सकाळी आईचं सगळं काम आवरेपयर्तं शंभू आजोबांबरोबर खेळायचा .नंतर आजी त्याला जेवण भरवायची. तोवर त्याच्या आईचं अजून थोडं काम व्हायचं. शंभूराजे नंतर आपल्या आईच्या स्कूटीवर बसून बाहेर पडायचे. बाजारामध्ये चक्कर मारून भाजी, फळे, औषधे वगैरे कायकाय हवे ते घ्यायचे माय लेक. विनय  म्हणजे  शंभुचा बाबा क्वचितच भेटायचा त्याला. त्याची फिरतीची नोकरी होती. लांब लांब जावं लागायचं त्याला विमानाने. इकडे वाईमध्ये आई-बाबा एकटे ,तिकडे पुण्यामध्ये बायको मेधा आणि मुलगा एकटे, मग त्याला खूप काळजी वाटायची सगळ्यांची .म्हणून बायको मुलाला वाईतच ठेवलं होतं ,आई-वडिलां जवळ. मेधाचं माहेरही वाईतच होतं. त्यामुळे त्याला बिनधास्त कुठेही फिरता यायचं .महिन्यातले चार-पाच दिवस कसेतरी भारतात ,त्यातले एक दोन दिवस वाईत घालवायला मिळायचे त्याला. शंभूचा दिवस तर सगळा मजेत जायचा पण संध्याकाळी त्याची आई कावरीबावरी व्हायची ,आजी व्याकूळ व्हायची ,आज